පිය කේතය

මියගිය රැයෙක
සිහිල් පවනට මුහුවණ
රැහැයි හඬ නැත
සවන් රැහනට බැඳෙන
ටක් ටක් හඬක්
ඇඟිලි තුඩු වැදී රැව්දෙන
තාලය තියන ජීවන ගීයක

 

වරින් වර නැගෙන
බිළිඳු සර පරයන
මව් නැළවිල්ල නිදිබර කරයි
මා දෙනෙත
නිදිකරනට උන් දෙනෙත
විවරව සැලෙයි මා ඇසිපිය
කේත කාව්‍යයේ ඉහළ සිට පහළට

නන්නාඳුනනවුන් සතපන්ට
කුහුඹුන්ට වරදක් නැතිවුන්
නිදිවරයි
මම ද කුහුඹුන්ට වරදක් නැති එකෙක්මි
මොළය විකුණා ජීවත් වන